کد مطلب:31535 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:23

گنجینه پرسمان » اعتقادات

خوردن و خوابيدن در جهان آخرت، چگونه است و نقش حوريها چيست؟

الف ـ خوابيدن

خوابيدن، به گونهاي كه در دنيا وجود دارد، در روايات بهشت و جهنّم، نيامده است، ولي چون خوابيدن براي تجديد قوا و استراحت جسماني صورت ميگيرد و از طرفي، معاد هم جسماني است ـ يعني در قيامت، انسان با روح و جسمش، هر دو محشور ميشود ـ به همين جهت خوابيدن كه از لوازم بدن مادّي است، در آن دنيا نيز وجود خواهد داشت; امّا كيفيت آن ممكن است با دنيا فرق كند، اهل جهنم در عذاب دائم هستند و هر گونه راحتي ـ كه از جملة آنها خواب است ـ بر آنان حرام شده است; امّا اهل بهشت نيز به دليل آن كه در روح و ريحان دائمي هستند، ممكن است خواب آنها به گونهاي باشد كه آنها را از روح و ريحان ـ حتّي براي لحظهاي ـ محروم نكند: فَرَوْحٌ وَ رَيْحَانٌ وَ جَنَّتُ نَعِيمٍ ;(واقعه،89) در روح و ريحان و بهشت پر نعمت است.

آري! آن چه قطعي به نظر ميرسد اين است كه برخي از عواملِ احتياج به خواب، در بهشت وجود ندارد; براي مثال يكي از عواملي كه انسان در دنيا، به خواب پناه ميبرد، غم و اندوه و رنج و درماندگي است، و اين عوامل، هيچ كدام براي اهل بهشت وجود ندارد: وَ قَالُواْ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِيَّ أَذْهَبَ عَنَّا الْحَزَن;(فاطر،34) آنها ]اهل بهشت[ ميگويند: حمد ]و ستايش[ براي خداوندي است كه اندوه را از ما برطرف ساخت.; لاَيَمَسُّنَا فِيهَا نَصَبٌ وَ لاَيَمَسُّنَا فِيهَا لُغُوبٌ ;(فاطر،35) نه در آن جا رنجي به ما ميرسد و نه سستي و واماندگي.

يكي از چيزهايي كه وجود خواب و استراحت را در آن دنيا بيشتر از آن چه گذشت، تأييد ميكند و شباهت عالم آخرت را به عالم دنيا ـ از اين جهت ـ بيشتر نشان ميدهد، اين است كه در قرآن دربارة آخرت تعبير شب و روز آمده است. وَ لَهُمْ رِزْقُهُمْ فِيهَا بُكْرَةً وَ عَشِيًّا ;(مريم،62) و هر صبح و شام، روزي آنها در بهشت مقرّر است.

و در روايات ائمه: نيز آمده است كه آنان شب و روز را با كم و زياد شدن نور تشخيص ميدهند، زيرا آنجا هيچ وقت تاريك نميشود.( تفسير نمونه، آيت اللّه مكارم شيرازي و ديگران، ج 13، ص 107، نشر دارالكتب الاسلامية. )

هم چنين شب، براي آرامش قرار داده شده است: وَجَعَلَ الَّيْلَ سَكَنًا;(انعام،96) و شب را ماية آرامش قرار داده است.

ب ـ خوردن

در قرآن كريم به خوردن و آشاميدن اهل بهشت و جهنم، و نيز به جزئيات و مشخصات آنها اشاره شده است.

از ظاهر آيات و روايات چنين استفاده ميشود كه خوردن و آشاميدن ـ از نظر كيفيّت ـ مانند همين دنيا ميباشد، نه آن كه خوردن و نوشيدن معنوي در كار باشد، بلكه خوردن و آشاميدن، در آن عالم نيز، با همين ذائقه و لب و دهان معمولي دنيايي صورت ميگيرد: إِنَّ الاْ ?َبْرَارَ يَشْرَبُونَ مِن كَأْسٍ كَانَ مِزَاجُهَا كَافُورًا ;(انسان،5) به يقين نيكوكاران از جامي مينوشند كه با عطر خوشي آميخته است.; وَ لَحْمِ طَيْرٍ مِّمَّا يَشْتَهُونَ ;(واقعه،21) و ]براي مقرّبان[ گوشت پرندهاي است از آن گونه كه بخواهند.; لآيَذُوقُونَ فِيهَا بَرْدًا وَ لاَشَرَابًا # إِلآحَمِيمًا وَ غَسَّاقًا ;(نبأ،24ـ25) در آنجا نه چيز خنكي مينوشند و نه نوشيدني گوارايي به جز آب سوزان و مايعي از چرك و خون.

ج ـ نقش حورالعين

يكي از نعمتها و موهبتهاي الهي ـ در قيامت ـ همسران بهشتي هستند كه خداوند متعال آنها را در اختيار مؤمنان قرار ميدهد از خصوصياتي كه قرآن براي آنها بر ميشمارد، ميتوان نقش آنها را در عالم آخرت مشخص نمود: كَذَ َلِكَ وَ زَوَّجْنَـَهُم بِحُورٍ عِينٍ ;(دخان،54) اين چنيناند بهشتيان و آنها را با حورالعين تزويج ميكنيم.برخي از صفاتي كه قرآن براي آنها ذكر ميكند عبارت است از:

1. داراي چشماني درشت و سياه، همچون لؤلؤ دست نخورده ميباشند.(واقعه،22ـ23)

2. در خيمههايي مصون و محفوظ هستند.(الرحمن،72)

3. در زيبايي و صفا و طراوت، مانند ياقوت و مرجان هستند.(الرحمن،58)

4. هيچ جنّ و انسي آنان را لمس نكرده است.(الرحمن،56)

5. بسيار جوان هستند.(نبأ،33)

6. هميشه باكره و دوشيزهاند.(واقعه،36)

7. آنان پاكيزهاند و چنان كه در روايات آمده است، از حيض و نفاس و بوي بد و مانند اينها پيراستهاند.( تفسير صافي، فيض كاشاني، ج 5، ص 124، نشر مؤسسة اعلمي. )

از اين مشخصات به دست ميآيد كه اين زنان، براي تمتّع و بهرهمندي مردان بهشتي خلق شدهاند تا همواره در كنار آنان، غرق كاميابي و لذّت باشند; البته زن مؤمن نيز در بهشت با شوهرش ـ اگر هر دو بهشتي باشند ـ در بهترين شرايط و حالات زندگي ميكند، و اگر شوهرش بهشتي نباشد، همسر يكي از مردان بهشتي كه هم شأن او باشد ميشود.( تفسير الميزان، علامه طباطبايي;، ج 18، ص 121، نشر جامعة مدرسين حوزة علميه قم / تفسير نمونه، آيت اللّه مكارم شيرازي و ديگران، ج 23، ص 182، نشر دارالكتب الاسلامية / تفسير نورالثقلين، حويزي، ج 2، ص 499، ح 109 و 110، نشر مؤسسة اسماعيليان. )